40 lat temu klasyczny film science fiction pokonał Johna Carpentera

W porównaniu z rozdętą erą multiwersum, w której „mniej znaczy więcej” jest obcym konceptem, kultowy film z 1984 r. Brat z innej planety wydawał się być emitowany z zupełnie innego ciała niebieskiego. Jego budżet w wysokości 350 000 dolarów — niewielka suma nawet jak na tamte czasy — wystarczyłby na pokrycie 30 sekund Filmowy MarvelEfekty specjalne ograniczają się do kilku migających świateł i zdeformowanych palców u stóp. A superbohater, daleki od wygłaszania pochlebnej przemowy, jest całkowicie cichy.

Główny bohater Brother, który nie ma nawet luksusu imienia, jest kosmitą, którego moce są o wiele bardziej intuicyjne (może słyszeć głosy z przeszłości, dotykając otoczenia) niż komunikatywne. Ale dzięki pełnemu niuansów występowi laureata Emmy Joe Mortona, nadal udaje mu się przekazać emocjonalną złożoność. doświadczenie imigranta (chciałabym tylko wyjaśnić, że ten film jest alegorią, prymitywny statek kosmiczny rozbija się na wyspie Ellis).

Cichy nieznajomy nie jest jedynym kosmitą włóczącym się po ulicach Nowego Jorku. Dwóch międzygalaktycznych łowców niewolników (David Strathairn oraz reżyser i scenarzysta filmu, John Sayles), którzy są zdeterminowani, by udaremnić jego próbę wolności, podąża jego tropem. Jednak Planeta Lain bardziej zainteresowany odkrywaniem, jak główny bohater przystosowuje się do nowego otoczenia, niż prezentowaniem scen pościgów w stylu „kot i mysz”.

Próby Brothera, by zyskać przychylność miejskiego zgiełku, są często śmieszne; komedia pomyłek w koreańskim sklepie spożywczym pokazuje, jak je sałatę jak jabłko, a następnie płaci za nią pieniędzmi właściciela. Później spotyka ulicznego magika (Fisher Stevens), który dzięki swojemu idealnemu wyczuciu czasu wykonuje sztuczkę, która służy również jako zabawny komentarz na temat tego, jak Wielkie Jabłko nadal ma problemy z segregacją.

A są jeszcze bywalcy miejscowych barów, którzy początkowo lekceważą jego spokojne usposobienie, ale potem zdają sobie sprawę, że może być wartościowy dla społeczności; nie tylko potrafi naprawiać automaty do gier za pomocą lewitujących rąk, ale także, wykorzystując siłę swojego umysłu, potrafi zamienić najzwyklejszą strzelankę w emocjonującą ucztę pełną emocji.

Ci ekscentryczni bohaterowie, z których większość to imigranci pierwszego lub drugiego pokolenia, są tak interesujący, że ucieszy Cię fakt, że ich rozmowy są jednostronne, a ich naturalny sposób mówienia pozwala ich nowym znajomym dowiedzieć się czegoś o uprzedzeniach rasowych, gentryfikacji i wszystkim, co pomiędzy.

Brat dostaje nawet romantyczną fabułę po zakochaniu się w piosenkarce klubowej Malverne Davis (Dee Dee Bridgewater). „Nie wiem, dlaczego tak bardzo cię lubię, mogłabyś być kimkolwiek” – mówi jej podczas ich namiętnej nocy, odnosząc się do faktu, że nieznajomy w jego łóżku jest zarówno atrakcyjną postacią, jak i pustym płótnem, na którym obie postacie i widzowie mogą projektować swoje własne emocje.

Tymczasem Sayles, pochodzący z Nowego Jorku, który sam sfinansował film, korzystając ze sprzedaży telewizyjnej swojego debiutanckiego filmu reżyserskiego, Powrót Secaucus 7 i MacArthur Fellow — często przedstawia swoje rodzinne miasto jako miejsce, w którym triumfuje dobro, ale nie boi się też pokazywać jego ciemnej strony. Jego podejście do szkicu ostatecznie przybiera złowrogi obrót, gdy nasz bohater zostaje napadnięty przez dwóch ulicznych punków, a następnie znajduje jednego martwego z powodu przedawkowania, a następnie przeobraża się w mściciela w stylu blaxploitation, który jest zdeterminowany, aby oczyścić ulice.

Ironicznie, Planeta Lain nie jest tak angażujący, gdy nabiera pewnego narracyjnego rozpędu, chociaż późniejsza wyprawa Brothera do opanowanego przez narkotyki podziemnego świata miasta ma kilka inspirujących momentów, takich jak scena, w której używa swojej wyjmowanej gałki ocznej jako urządzenia do nagrywania wideo. A kolega Spike’a Lee, Ernest R. Dickerson, równie skutecznie ujmuje krajobraz Harlemu o zmierzchu, jak i w słoneczne popołudnie.

Ale wstrząsająca sekwencja wydarzeń wywołana jego własną farmaceutyczną ciekawością, w tym intensywna lekcja historii środowiska z rastafarianinem o imieniu Virgil, niesie antynarkotykowe przesłanie z subtelnością młota kowalskiego. W przeciwieństwie do tego, konfrontacja z człowiekiem odpowiedzialnym za zalanie miasta nielegalnymi substancjami — uprzywilejowanym białym mężczyzną, którego The Brother zmusza do odurzenia się jego własnym zaopatrzeniem — jest niedopowiedziana.

Jednak kulminacyjny pojedynek oferuje kilka fajerwerków, gdy Men in Black w końcu tropią swoją ofiarę, tylko po to, by odkryć, że Brat nie jest jedynym kosmitą, który zasymilował się z nowojorskim sposobem myślenia. Podobnie jak we wszystkich poprzednich sekwencjach akcji, Sayles wprowadza pewien zwrot akcji, czy to poprzez odwrócenie materiału filmowego, aby uzyskać przerażające i dziwaczne ruchy złoczyńców, czy też ostatecznie pokonując ich poprzez najsprytniejszy na świecie samozapłon.

Brat z innej planetyKilka miesięcy później Thunder’s został skradziony przez Johna Carpentera. Człowiek Gwiazdapodobnie tematyczna opowieść o kosmitach przechodzących przed ludźmi i śledzonych przez złe siły. Jednak ciężka praca Saylesa pozostaje atrakcją dla tych, którzy wolą bardziej stonowaną opowieść science fiction z bardziej swobodną atmosferą spotkań towarzyskich.